ဘာမှလဲ ပါမလာတဲ့ အနီေရာင်ပွင့်ဖတ်ကိုမှ
သဲသဲမဲမဲြမတ်နိုးချင်တဲ့ေကာင်.....
ဂဏန်းစဉ်ခပ်ထူထူ လိမ်းထားေတာ့
အသဲကွဲချင်သလိုလို.......။
ငါက....
ရင်ခုန်သံကို ပန်းလိုပွင့်ြပခဲ့တာပါ။
ခက်တာက
နင်ကလိပ်ြပာလို ေရာက်မလားဘူး။
ကဲ........
ငါမေြကွသင့်ဘူးလား.........။
တဆစ်ဆစ်နဲ့ ရွက်လွှင့်လာြပီးမှ
ပန်းကိုက်ခံလိုက်ရတဲ့ ပိုးတစ်ေကာင်....။
ငါ့နှလံုးသားကို ကဗျာေတွေရးတတ်ေအာင်
နင် ....သင်ြကားေပးခဲ့တာပါ။
ခက်တာက
ငါကျက်မှတ်ခဲ့တဲ့ သင်ခန်းစာေတွဟာ
နင့်ရဲ့ အရည်အချင်းစစ်စာေမးပွဲမှာ
ေမးခွန်းသတ်တာ ခံလိုက်ရတယ် ။
ကဲ..........
ငါ မကျရံှုးသင့်ဘူးလား။
အလကားရတဲ့ ေ၀ဒနာမီးခိုးေတွ
ခပ်မိုက်မိုက် စားသံုးေနမှေတာ့
အခန်းေထာင့် တစ်ေနရာမှာ
ေကွးေကွးေလး ေြကကွဲလို့...။
ေကာင်မေလးေရ...
မင်းအမှတ်တမဲ့နဲ့ ညိှခဲ့တဲ့ အြပံုးဟာ
ငါ့အလွမ်းရွက်ေြကွေတာမှာ
ေပါ့ဆမီး ြဖစ်ခဲ့ေလရဲ့......။.......။ >>
http://linoo-ayar.blogspot.com/2007/12/blog-post_01.html?showComment=1196648189522#c1080819516781299625'> December 2, 2007 at 6:16 PM
မိုက်တယ်..ဒီကဗျာက