ယမမင်းနှင့်လကင်္ာဆရာ
ငါ့အသက်လည်း
တစ်ရက်တစ်ေန့၊ တေရွ့ေရွ့ြဖင့်
လင့်ခဲ့ဇရာ၊ ေရာ်ရင့်လာခဲ့ ။
ငါ့ဆံပင်လည်း
ေငွမှျင်ေသးေသး၊ ြဖူြဖူေဖွး၍
ငယ်ေသွးမစို၊ ပျက်ယွင်းယိုခဲ့ ။
ငါ့မျက်လံုးလည်း
ဖံုးခဲ့ေမွှးရှည်၊ မျက်ရည်ေြခာက်ခန်း
လွှမ်းခဲ့မျက်ေတာင်၊ ေမှးေမှးေမှာင်ခဲ့ ။
ငါ၏နားလည်း
မြကားဆွံ့ထိုင်း၊ မုန်တိုင်းဆူညံ
အသံသဲ့သဲ့၊ ေ၀းေ၀းခဲ့၏ ။
ငါ့နှာေခါင်းလည်း
ပန်းေပါင်းနံ့သာ၊ သင်းသင်းြဖာကို
ရိှုက်ပါရှူြငား၊ ခါးြကီးခါးခဲ့ ။
ငါ့နှုတ်ခမ်းလည်း
စိမ့်စမ်းသီတာ၊ ချိုသကာလူး
ပန်းဖူးငံုဆင့် ၊ မလန်းပွင့်ေတာ့ ။
ငါ့အသားလည်း
ပပ်ြကားအက်ေန၊ ပါးေရတွန့်တွန့်
လိှုင်းလွန့်လွန့်ထ၊ အိုမင်းလှြပီ ။
ငါ့အေသွးလည်း
ြခင်ေကျွးသန်းကိုက်၊ သိုက်သိုက်ရံုးရံုး
"စားြမိန်တံုး"သာ ြဖစ်ခဲ့ပါ၏ ။
ငါ၏ေြခလည်း
မိုးအေြမအဆံုး၊ စက်၀ိုင်းကံုးေရာက်
မေလှျာက်ေတာ့နိုင်၊ နွမ်းနွမ်းယိုင်ခဲ့ ။
ငါ၏လက်လည်း
မသွက်ေတာ့ြပီ၊ ြကံုလှီေဖျာ့ညိှုး
အရိုးေပါ်တွင်၊ အေရတင်ခဲ့ ။
ငါ၏စိတ်လည်း
အတိတ်တွင်ကျန်၊ မုန်တိုင်းထန်ည
လွန်ခဲ့ရသို့၊ မိှုင်းမိှုင်းညို့ခဲ့ ။
ငါ့အေတွးလည်း
ရှုပ်ေထွးေနာက်ကျိ၊ အဆိပ်ထိပန်း
ြပန်မလန်းသို့ မည်းမည်းညို့တည်း ။
ငါ့ဦးေနှာက်လည်း
ေကျာက်ေဆာင်အိုြကီး၊ အထီးတည်းသို့
ြငီးေငွ့ေလာက၊ ရွံ့မုန်းေခွတည့်။
ငါ့အသည်းလည်း
အက်ကွဲေြကမွ၊ အပိုင်းစနှင့်
ေရှးကတုန်းလို၊ ရင်မဖိုေတာ့ ။
ငါ့ကေလာင်လည်း
မင်ေြကာင်စြပု၊ ေချးညိုစု၍
စာနုေရးတိုင်း၊ တံု့ေနှးဆိုင်းခဲ့ ။
ငါ့၀ိညာဉ်လည်း
သိပ်သည်းကျဉ်းေြမာင်း၊ သစ်ေခါင်းတိုးငှက်
အသက်ရှူရပ်၊ ဆို့ဆို့ကျပ်ခဲ့ ။
ငါ့လိပ်ြပာလည်း
စွန့်ခွာကိုယ်မှ၊ ထွက်ေြပးြက၍
ဘ၀လမ်းခွဲ၊ မျက်နှာလွှဲြက ။
ငါ့မိခင်မှ
ေရွှစင်သူ့သား၊ လက်ဖ၀ါးကို
ကိုင်ထားယုယ၊ ေခါင်းငိုက်ချလျက် ။
ငါ့ဇနီးကား
ငါ့အားေပွ့ပိုက်၊ နမ်းရိှုက်ေနာက်ဆံုး
ငိုချုန်းပဲ့တင်၊ အေလာင်းြပင်၏ ။
ငါ့သမီးမူ
ြမင်းြဖူသစ်ရုပ်၊ ေဆာ့လှုပ်ကစား
ငါ့အနားတွင်၊ ြပံုးရွှင်ရွှင်တည့် ။
ငါ့မိတ်ေဆွများ
၀ိုင်းရံထား၍၊ ငါ့အားစိုက်ြကည့်
မျက်ရည်ြပည့်နှင့်၊ ေသာကဆင့်ြက ။
ေဩာ်.... ကဗျာ... ကဗျာ
ေရးခဲ့ပါလည်း၊ ေြကး၀ါတစ်ြပား
သနားသူမှျ၊ မရိှြကတည့် ။
ငါကမယူ၊ "ေ၀ဖန်သူ"သာ
ေဖွရှာေတွ့လို့၊ လက်ကမ်းြကိုခဲ့
ညဆိုအိပ်ပျက်၊ လန့်လျက်ထနိုး
တစ်မိုးလည်းေသာက်၊ တစ်ညဉ့်ေရာက်ြပန်
ြကိမ်ဖန်ဖန်ပင်၊ သွားြပန်လမ်းဆံု
၀ိညာဉ်ဘံုက၊ သံစံုဟစ်ေအာ်
ေသမင်းေခါ်သံ၊ ေစာင်းသံေလလား
ေထွြပားစိတ်မှာ၊ ငါ့လကင်္ာကို
ဖတ်ပါေသမင်း၊ သူပင်ညှဉ်း၍
ငိုချင်းနှင့်ေတး၊ ြကိုက်ရာေရွးရ
နံနက်ထေသာ်၊ ေရးစလကင်္ာ
စာရွက်ြပာသည်
ေလမှာလွင့်လွင့်၀ဲ၀ဲတည်း ။
ဤကဗျာကို ဆရာြကီးေဒါင်းနွယ်ေဆွသည် ၁၉၅၉ခုနှစ်(အသက် ၂၈နှစ်အရွယ်)တွင် ေရးသားခဲ့ြခင်းြဖစ်သည်။ ဆရာြကီး၏ အေြကာင်းကို ေရးသားရန်စဉ်းစားခဲ့ေသာ်လည်း ြမန်မာ၀ီကီတွင် ဆရာြကီး၏ အေြကာင်းကို ေရးသားေဖာ်ြပထားသည်ကို ေတွ့ရိှရ၍ ဤblog တွင် ထပ်မံမေဖာ်ြပေတာ့ပါ ။ ြမန်မာ၀ီကီတွင် ဆရာ့အေြကာင်းအား သွားေရာက်ဖတ်ရှု့နိုင်ပါသည်။ ဆရာ့အား ေလးစားစွာ ဂါ၀ရြပုလျက်။
ငါ့အသက်လည်း
တစ်ရက်တစ်ေန့၊ တေရွ့ေရွ့ြဖင့်
လင့်ခဲ့ဇရာ၊ ေရာ်ရင့်လာခဲ့ ။
ငါ့ဆံပင်လည်း
ေငွမှျင်ေသးေသး၊ ြဖူြဖူေဖွး၍
ငယ်ေသွးမစို၊ ပျက်ယွင်းယိုခဲ့ ။
ငါ့မျက်လံုးလည်း
ဖံုးခဲ့ေမွှးရှည်၊ မျက်ရည်ေြခာက်ခန်း
လွှမ်းခဲ့မျက်ေတာင်၊ ေမှးေမှးေမှာင်ခဲ့ ။
ငါ၏နားလည်း
မြကားဆွံ့ထိုင်း၊ မုန်တိုင်းဆူညံ
အသံသဲ့သဲ့၊ ေ၀းေ၀းခဲ့၏ ။
ငါ့နှာေခါင်းလည်း
ပန်းေပါင်းနံ့သာ၊ သင်းသင်းြဖာကို
ရိှုက်ပါရှူြငား၊ ခါးြကီးခါးခဲ့ ။
ငါ့နှုတ်ခမ်းလည်း
စိမ့်စမ်းသီတာ၊ ချိုသကာလူး
ပန်းဖူးငံုဆင့် ၊ မလန်းပွင့်ေတာ့ ။
ငါ့အသားလည်း
ပပ်ြကားအက်ေန၊ ပါးေရတွန့်တွန့်
လိှုင်းလွန့်လွန့်ထ၊ အိုမင်းလှြပီ ။
ငါ့အေသွးလည်း
ြခင်ေကျွးသန်းကိုက်၊ သိုက်သိုက်ရံုးရံုး
"စားြမိန်တံုး"သာ ြဖစ်ခဲ့ပါ၏ ။
ငါ၏ေြခလည်း
မိုးအေြမအဆံုး၊ စက်၀ိုင်းကံုးေရာက်
မေလှျာက်ေတာ့နိုင်၊ နွမ်းနွမ်းယိုင်ခဲ့ ။
ငါ၏လက်လည်း
မသွက်ေတာ့ြပီ၊ ြကံုလှီေဖျာ့ညိှုး
အရိုးေပါ်တွင်၊ အေရတင်ခဲ့ ။
ငါ၏စိတ်လည်း
အတိတ်တွင်ကျန်၊ မုန်တိုင်းထန်ည
လွန်ခဲ့ရသို့၊ မိှုင်းမိှုင်းညို့ခဲ့ ။
ငါ့အေတွးလည်း
ရှုပ်ေထွးေနာက်ကျိ၊ အဆိပ်ထိပန်း
ြပန်မလန်းသို့ မည်းမည်းညို့တည်း ။
ငါ့ဦးေနှာက်လည်း
ေကျာက်ေဆာင်အိုြကီး၊ အထီးတည်းသို့
ြငီးေငွ့ေလာက၊ ရွံ့မုန်းေခွတည့်။
ငါ့အသည်းလည်း
အက်ကွဲေြကမွ၊ အပိုင်းစနှင့်
ေရှးကတုန်းလို၊ ရင်မဖိုေတာ့ ။
ငါ့ကေလာင်လည်း
မင်ေြကာင်စြပု၊ ေချးညိုစု၍
စာနုေရးတိုင်း၊ တံု့ေနှးဆိုင်းခဲ့ ။
ငါ့၀ိညာဉ်လည်း
သိပ်သည်းကျဉ်းေြမာင်း၊ သစ်ေခါင်းတိုးငှက်
အသက်ရှူရပ်၊ ဆို့ဆို့ကျပ်ခဲ့ ။
ငါ့လိပ်ြပာလည်း
စွန့်ခွာကိုယ်မှ၊ ထွက်ေြပးြက၍
ဘ၀လမ်းခွဲ၊ မျက်နှာလွှဲြက ။
ငါ့မိခင်မှ
ေရွှစင်သူ့သား၊ လက်ဖ၀ါးကို
ကိုင်ထားယုယ၊ ေခါင်းငိုက်ချလျက် ။
ငါ့ဇနီးကား
ငါ့အားေပွ့ပိုက်၊ နမ်းရိှုက်ေနာက်ဆံုး
ငိုချုန်းပဲ့တင်၊ အေလာင်းြပင်၏ ။
ငါ့သမီးမူ
ြမင်းြဖူသစ်ရုပ်၊ ေဆာ့လှုပ်ကစား
ငါ့အနားတွင်၊ ြပံုးရွှင်ရွှင်တည့် ။
ငါ့မိတ်ေဆွများ
၀ိုင်းရံထား၍၊ ငါ့အားစိုက်ြကည့်
မျက်ရည်ြပည့်နှင့်၊ ေသာကဆင့်ြက ။
ေဩာ်.... ကဗျာ... ကဗျာ
ေရးခဲ့ပါလည်း၊ ေြကး၀ါတစ်ြပား
သနားသူမှျ၊ မရိှြကတည့် ။
ငါကမယူ၊ "ေ၀ဖန်သူ"သာ
ေဖွရှာေတွ့လို့၊ လက်ကမ်းြကိုခဲ့
ညဆိုအိပ်ပျက်၊ လန့်လျက်ထနိုး
တစ်မိုးလည်းေသာက်၊ တစ်ညဉ့်ေရာက်ြပန်
ြကိမ်ဖန်ဖန်ပင်၊ သွားြပန်လမ်းဆံု
၀ိညာဉ်ဘံုက၊ သံစံုဟစ်ေအာ်
ေသမင်းေခါ်သံ၊ ေစာင်းသံေလလား
ေထွြပားစိတ်မှာ၊ ငါ့လကင်္ာကို
ဖတ်ပါေသမင်း၊ သူပင်ညှဉ်း၍
ငိုချင်းနှင့်ေတး၊ ြကိုက်ရာေရွးရ
နံနက်ထေသာ်၊ ေရးစလကင်္ာ
စာရွက်ြပာသည်
ေလမှာလွင့်လွင့်၀ဲ၀ဲတည်း ။
ဤကဗျာကို ဆရာြကီးေဒါင်းနွယ်ေဆွသည် ၁၉၅၉ခုနှစ်(အသက် ၂၈နှစ်အရွယ်)တွင် ေရးသားခဲ့ြခင်းြဖစ်သည်။ ဆရာြကီး၏ အေြကာင်းကို ေရးသားရန်စဉ်းစားခဲ့ေသာ်လည်း ြမန်မာ၀ီကီတွင် ဆရာြကီး၏ အေြကာင်းကို ေရးသားေဖာ်ြပထားသည်ကို ေတွ့ရိှရ၍ ဤblog တွင် ထပ်မံမေဖာ်ြပေတာ့ပါ ။ ြမန်မာ၀ီကီတွင် ဆရာ့အေြကာင်းအား သွားေရာက်ဖတ်ရှု့နိုင်ပါသည်။ ဆရာ့အား ေလးစားစွာ ဂါ၀ရြပုလျက်။
လင်းဦး(စိတ်ပညာ)
http://linoo-ayar.blogspot.com/2009/03/blog-post_20.html?showComment=1237557054660#c3389757651347157430'> March 20, 2009 at 6:50 AM
ငါ့အသည်းလည်း
အက်ကွဲေြကမွ၊ အပိုင်းစနှင့်
ေရှးကတုန်းလို၊ ရင်မဖိုေတာ့ ။
ငါ့မိခင်မှ
ေရွှစင်သူ့သား၊ လက်ဖ၀ါးကို
ကိုင်ထားယုယ၊ ေခါင်းငိုက်ချလျက် ။
ငါ့ဇနီးကား
ငါ့အားေပွ့ပိုက်၊ နမ်းရိှုက်ေနာက်ဆံုး
ငိုချုန်းပဲ့တင်၊ အေလာင်းြပင်၏ ။
ငါ့သမီးမူ
ြမင်းြဖူသစ်ရုပ်၊ ေဆာ့လှုပ်ကစား
ငါ့အနားတွင်၊ ြပံုးရွှင်ရွှင်တည့် ။
" ဆရာကစပ်တတ်လိုက်တာေနာ် မျက်စိထဲကိုတန်းြမင်တာပဲ အေရးအသားအရမ်းေကာင်းတယ် အခုလိုကဗျာေလးကိုတင်ေပးတာ ေကျးဇူးပါ "
http://linoo-ayar.blogspot.com/2009/03/blog-post_20.html?showComment=1237557126855#c1882397995831338624'> March 20, 2009 at 6:52 AM
ဘ၀ဆိုတာကို တစ်ခါတည်း မျက်စိထဲြမင်ေစတဲ့ ကဗျာေကာင်းတစ်ပုဒ်ပါပဲ။။
http://linoo-ayar.blogspot.com/2009/03/blog-post_20.html?showComment=1237560809282#c1451903926629888315'> March 20, 2009 at 7:53 AM
း) ကဲခုလိုကဗျာေကာင်းကို တင်ေပးတဲ့တွက် ေရာ ရိပ်သာ၀င်ချင်စိတ်ေပါက်လာတဲ့ တွက်ေရာ ေကျးဇူးတင်ပါတယ်တဲ့ ေကျနပ်ြပီလား
http://linoo-ayar.blogspot.com/2009/03/blog-post_20.html?showComment=1237569905255#c8223042958776646766'> March 20, 2009 at 10:25 AM
ဆရာက အသက်၂၈နှစ်မှာ ဒီလိုေရးခဲ့တယ်ဆိုေတာ့
ငယ်ငယ်ကတည်းက ေတာ်ေတာ်အေတွးအေခါ်ရင့်ကျက်တာပဲေနာ်
http://linoo-ayar.blogspot.com/2009/03/blog-post_20.html?showComment=1237574884330#c1594969081985461779'> March 20, 2009 at 11:48 AM
ကဗျာရဲ့ အပိုဒ်တုိင်းလိုလိုက လူ့ဘ၀နဲ့ တစ်ထပ်တည်းပဲ...
ဆရာရဲ့ ကဗျာအေရးအသားေတွကို ေလးစားပါတယ်။
http://linoo-ayar.blogspot.com/2009/03/blog-post_20.html?showComment=1237583901555#c5526891227415465202'> March 20, 2009 at 2:18 PM
ဆရာ့ကဗျာေလးကို-
နှစ်လံုးသားနဲ့ ဖတ်ပါတယ်--
ဦးေနှာက်က ေတွးပါတယ်--
ကိုလင်းဦးေရ---ေကျးဇူး--
http://linoo-ayar.blogspot.com/2009/03/blog-post_20.html?showComment=1237595472231#c2278859165067770395'> March 20, 2009 at 5:31 PM
၂၈ နှစ်အရွယ်ကေန
အနာဂတ်ကို...လှမ်းြပီး
ဒီေလာက်ပီြပင်ေအာင်
ဖွဲ့နွဲ့ခံစားထားနိုင်တာ.......။
ကဗျာဆရာြဖစ်ဖို့လူလာြဖစ်တယ်လို့
ေြပာရမှာေတာင်ေပါ့သိမ်လွန်းေနတယ်..။
ေကျးဇူးတင်ပါတယ်..
ကိုလင်းဦးေရ...
http://linoo-ayar.blogspot.com/2009/03/blog-post_20.html?showComment=1237603710909#c3684313989947522910'> March 20, 2009 at 7:48 PM
ကုိလင်းဦး....
ေဩာ်.... ကဗျာ... ကဗျာ
ေရးခဲ့ပါလည်း၊ ေြကး၀ါတစ်ြပား
သနားသူမှျ၊ မရိှြကတည့် ။
ကဗျာေလးကုိ ရှာေဖွတင်ြပေပးတဲ့အတွက်... ေကျးဇူးပါ....
http://linoo-ayar.blogspot.com/2009/03/blog-post_20.html?showComment=1237614590455#c4589364702093091273'> March 20, 2009 at 10:49 PM
ကိုလင်းဦး ဘေလာ့ကို မြကာမြကာ ေရာက်ပါတယ်.. cbox မေတွ့လို့ မေရးြဖစ်ခဲ့ဘူး..comment က တစ်ခါတစ်ခါ ၀င်ရခက်လို့ပါ.. ဆရာြကီး ေဒါင်းနွယ်ေဆွ ကဗျာကို အလွန်ေကာင်းလို့ ကူးယူထားလိုက်ပါတယ်.. ကိုလင်းဦး ဘေလာ့ဂ်က marquee code ကို အတုယူသွားပါတယ်.. ေကျးဇူးတင်ပါတယ် ကိုလင်းဦးခင်ဗျား...
http://linoo-ayar.blogspot.com/2009/03/blog-post_20.html?showComment=1237619221108#c9002317840829901635'> March 21, 2009 at 12:07 AM
ကိုလင်းဦး ကဗျာေလးကို ရှာေဖွေဖာ်ြပတာေကျးဇူးတင်ပါတယ် ....
http://linoo-ayar.blogspot.com/2009/03/blog-post_20.html?showComment=1237621206292#c1546046370172720381'> March 21, 2009 at 12:40 AM
:)..အရမ်းကို လက်ေတွ ့ကျြပီး မှန်လွန်းတဲ့ ကဗျာေလး။
ေတွးြပီး ေရးထားတာေလးေတွကို အရမ်းေလးစားရ
ပါတယ်။ ရှာေဖွြပီး ြပန်တင်ေပးထားတဲ့ ကိုလင်းဦးကို
ေကျးဇူးတင်ပါတယ်ရှင့် ။ :)...ေအးချမ်းပါေစ။
http://linoo-ayar.blogspot.com/2009/03/blog-post_20.html?showComment=1244016642228#c1150325998449674392'> June 3, 2009 at 1:10 AM
မှျေ၀ေပးတဲ့အတွက် ေကျးဇူးလို့ မဆံုးပါဘူး။
Dr. Win Thein ေြပာသလိုပါပဲ။ comments ေပးလို့ မရခဲ့ဘူး။
http://linoo-ayar.blogspot.com/2009/03/blog-post_20.html?showComment=1250927750347#c9186118651499729819'> August 22, 2009 at 12:55 AM
အရှိတရားအချုိ ့ကုိ ကာရံနဲ ့ ေဘာင်ခတ်လုိက်ပါတယ်
ြပီးေတာ့ ကဗျာလုိ ့သတ်မှတ်လုိက်ပါတယ်
ကျေနာ်တုိ ့မသိတာေတွများလွန်းပါတယ်
Interviewေတွမှာေရပန်းစားတဲ့ စကားလုံးက
ေကျးဇူးတင်ပါတယ် ေပါ့ေနာ်
တစ်ေနရာရာမှာမဆီမဆုိင်ဆုံေတွ ့တတ်တာလည်း ရင်ခုံစရာပါပဲ