ကျီးသဲေလးထပ် ဆရာေတာ်ြကီးသည် "ဓမ္မဂန်ဖတ်စာနှင့် ပုရာဏ်ကျမ်း"ေခါ် ဆံုးမကျမ်းတစ်ကျမ်းကုိ ဟံသာ၀တီြမို့ အစိုးရလွှတ်ေတာ်ြကီးက မင်းအမိန့်စာနှင့်တကွ ေရွှေတာင်ြမို့ စစ်ကဲမင်း ေမာင်မှဲ့၏ ေလှျာက်ထား ေတာင်းပန်ချက်အရ အရပ်ရပ်ေသာ ေလာကီကျမ်း၊ ေလာကုတ္တရာကျမ်းတို့ကုိ ကိုးကား ထုတ်နှုတ်ြပီး ဓမ္မဂန်ဖတ်စာနှင့် ပုရာဏ်ကျမ်းကုိ ၁၂၄၂ခုနှစ်၊ တေပါင်းလြပည့်ေကျာ် (၁၀)ရက်၊ ြကာသာပေတးေန့ ညေနသံုးချက်တီးအချိန်ေကျာ်တွင် ေရးသားြပီးစီးခဲ့သည်။

ကျီးသဲေလးထပ် ဆရာေတာ်ြကီးသည် ဓမ္မဂန်ဖတ်စာနှင့် ပုရာဏ်ကျမ်းကုိ သက္ကရာဇ် ၁၂၄၂ ခုနှစ်တွင် ေရးသားခဲ့ြခင်းြဖစ်၍ နှစ်ကာလအားြဖင့် နှစ်ေပါင်းတစ်ရာေကျာ်ခဲ့ြပီြဖစ်သည်။ ဆရာေတာ်၏ ဩ၀ါဒကဗျာ ကို ထုတ်နှုတ် တင်ြပလိုက်ပါသည်။

သဗ္ဗပညတ်၊ အြမဲမှတ်ေလာ့ ၊
တတ်သိေစလို၊ ြပညွှန်းဆိုအံ့၊
ကိုယ်တွင်ေရာဂါ အနာရိှလျက်၊
ရက်ရက်ငယ်က၊ မကုသေသာ်၊
နိှုင်းဆချင့်သား၊ မဆံုးလား ။

ေတာင်ကိုြမင်လှျင်၊ ေြပးချင်ခုန်လွှား၊
ကျွန်ငနွား၊ ချင်းအားချင့်ကုိယ်
မြပုန်းလား ။

ကျွန်ေြပာင်မထား၊ မယားမေန၊
ေယာကျ်ားေလးလည်း၊
ရွာေနလူများ မမုန်းလား ။

သားလည်းမသီး၊ သမီးမရ၊
အိုရွယ်ကျေသာ်၊ ဒုက္ခချင့်မှာ မဖံုးလား ။

သံလျက်ြဖစ်ြငား၊ မေသွးထားေသာ်၊
ချင့်အားလိုခါ၊ မတံုးလား ။

ဓမ္မသတ်တရား၊ မသင်ြငားေသာ်၊
စကားဆိုခါ၊ မရံှုးလား။

ငယ်ကေပျာ်လွန်၊ ကျမ်းဂန်တရား၊
မသင်ြငားေသာ်၊ မင်းပါးစိုးခွင်၊
မ၀င်နိုင်ဘဲ၊ ဆင်းရဲပန်းေတာင်း၊
မေကာင်းသက်ေမွး၊ မယဉ်ေကျးသည်၊
လူေရးလူစ မတံုးလား။

ပညာရိှများ၊ ချစ်သနားလည်း၊
တရားေဟာခါ မဖံုးလား။

မိဘမသင်၊ ပွဲတွင်မတည်၊
ကုန်စည်မသွား၊ လူ့ငနွား၊
မယားချင့်ကုိ မမုန်းလား ။

မင်းေစလုပ်ြငား၊ လျင်ြဖတ်စားသည်၊
ေယာကျ်ားလူေလ၊ လူငေမွှကုိ၊
ရွာေနလူများ မမုန်းလား ။

ေရမရေသာ်၊ တွင်း၀အထဲ၊
ေြမနဲတိုင်ေအာင် တူး။

သလိပ်သည်းေြခ၊ ေသွးေလမေကာင်း၊
အနာေထာင်းေသာ်၊
စာေဟာင်း ေဒါသထုတ်။

ဥစ္စာနည်းရှာ၊ ေြကွးြမီများေသာ်၊
ကုန်သွား လယ်ယာလုပ်။

မိုးမရွာခင်၊ သစ်ငုတ်၀ါးရင်း၊
ကျင်းကျင်း စင်ေအာင်ခုတ်။

ြမှုပ်၍အပင်၊ ေပါက်တံုချင်ေသာ်၊
ကျွဲ,ဆင်, နွားတား၊ မ၀င်ြငားေအာင်၊
အတား ေစာင်ရမ်းလုပ်။

ရင်၀ယ်ြဖစ်ြငား၊ ေမွးသည့်သားတို့၊
မသွားေန့တိုင်း၊ ေကျာင်းတန်ရိုင်းေသာ်၊
ေန့တိုင်း နားရင်းထုပ်။

နားရင်းထုပ်လျက်၊ ဆိုနိုင်ခက်ေသာ်၊
လက်နှင့် ပျင်းပိုးထုတ်။

ဇီ၀ကပင်၊ ြဖစ်လျင်ကစား၊
မေခါ်ြငားေသာ်၊
သွား၍ လွတ်ေအာင် မကုနှင့် ။

နတ်သမီးပင်၊ ြဖစ်လှျင်ကစား၊
သူ့ေမျာက်သားကုိ၊ ေြဖာင့်ဖျေြပာဆို
မလုနှင့် ။

သူေဌးသားပင်၊ ြဖစ်လှျင်ကစား၊
မင်း၀တ်စားကုိ မတုနှင့် ။

တစ်အိမ်ထွက်၀င်၊ လင်လည်းမေန၊
မိန်းမေလကား၊ ရင်၌ သားကုိ မချစ်ပါ။

တစ်ေကျာင်းထွက်၀င်၊
ေကျာင်းစဉ်လှည့်လည်၊
တပည့်မည်ကာ၊ လူ့ဗာလာကား၊
ဆရာြမတ်ကုိ မချစ်ရာ ။

နံနက်ညခါ၊ ေသစာေစာင်းညှင်း၊
သီချင်းတလိုက်၊ ြကက်တိုက်အန်ခတ်၊
လည်ပတ်သွားများ၊ ထိုေယာကျ်ားကား၊
ဥစ္စာများကုိ မချစ်ရာ ။

ေကျာင်းကန်မတဲ၊ လူထဲမလာ၊
ေတာမှာေပျာ်ပိုက်၊ ေခွးတိုက်ေလးထား၊
ချက်စားြပုတ်ကင်၊ လူ့ငဖင်ကား၊
သူ့အသက်ကုိ မချစ်ရာ၊
ေကာင်းရာလားစွ၊
ေကာင်းမှုဟူသည် မြဖစ်ရာ။

သမီးကညာ၊ ရွယ်ေရာက်လာ၊
အခါ မလင့်ပါေစနှင့်။
အခါလင့်က ၊ အသင့်မရ၊
ယုတ်ေသာသူနှင့် ညားတတ်စွ။

ကိုယ်တွင်ေရာဂါ၊ ကပ်ခဲ့လာ၊
အနာ မရင့်ပါေစနှင့်။
အနာရင့်က သက်နှင့်တမှျ၊
ရှိတတ်စွ။

သားငါးရဲရာ၊ သွားလာအတင့်မရဲနှင့်။
ကိုယ်နှင့်ခန္ဓာ၊ ကင်းလွတ်ကွာ၊
မြကာခဏ ပျက်တတ်စွ။

ြမစ်ြကီးဂဂင်္ါ၊ ကူးေသာခါ၊
၀န်ပါ မေလးပါေစနှင့်။
၀န်ေလးပါက၊ ေလှေလးေပါက်လျက်၊
ြမစ်လည်ချက်၀ယ်၊
ယက်ယက်ခဏ နစ်တတ်စွ။

ပညာရိှလည်း၊ သတိမေလျာ့ပါေစနှင့်။
သတိေလျာ့လျက်၊ အြကံပျက်ေသာ်၊
ကိုယ်တွင်းခဏ၊ ယုတ်တတ်စွ။

လက်မှု နှုတ်မှု၊ စုစုအတတ်၊
အရပ်ရပ်ကုိ မှတ်ေလလူများ၊
အမျိုးသားတို့၊ မှတ်သားနိုင်က၊
ချမ်းသာရလိမ့်။

ဆံုးမေပရာ၊ လူ့လိမ္မာတို့
နည်းနာစကား ြကားဖန်များက၊
ြကီးပွားပညာ၊ ထင်ရှားရာသည်၊
လူ့ရွာ ေကျာ်ေကျာ် သဲသဲတည်း ။