ကမ္ဘာေပါ်မှာ လူမျိုးအေြမာက်အများရိှရာမှာ လူမျိုးတစ်မျိုးနဲ့တစ်မျိုးဟာ စကားချင်းမတူြကပါဘူး။ မိမိနဲ့ စကားချင်းမတူတဲ့ လူမျိုးတစ်မျိုးရဲ့ စကားကို သင်ြကားလှျင် တတ်ေြမာက်ပါတယ်။ သို့ေသာ်လည်း မူရင်း မိခင်အသံလိုေတာ့ မပီသနိုင်ပါဘူး။ တရုတ်က ြမန်မာလိုေြပာလှျင် တရုတ်သံေပါက်ြပီး ကုလားက ြမန်မာလို ေြပာလှျင်လည်း ကုလားသံေပါက်ြမဲပါ။ ထို့အတူ မွန်ြမန်မာလူမျိုးေတွဟာ အားြကီးတဲ့ သဒ္ဒါတရားေတွနဲ့ ဘုရားရှင်ရဲ့ ပါဠိေတာ်များ ကျက်မှတ်ထားေသာ်လည်း မိမိတို့ရဲ့ မိခင်အသံကို မစွန့်နိုင်ပါဘူး။ ဒါေြကာင့် ဘယ်ေလာက်ပဲ ဂရုစိုက်ြပီး အာဂံုေဆာင်ထားထား၊ မူလ မဂဓအသံနှင့်ေတာ့ မတူနိုင်ဘူး။
ြမန်မာနိုင်ငံေတာ်အတွင်းမှာ တည်ရိှတဲ့ ဘုရားရှင်ရဲ့ ေြခေတာ်ရာနှစ်ဆူဟာ အင်း၀သတိုးမင်းေစာလက်ထက် တိုင်းြပည်မြငိမ်မသက် ြဖစ်သည်ကစြပီး လူသူအေရာက်အေပါက်မရိှ၊ ချံုပုတ်ေပါင်းဖံုးအုပ်ြပီး မင်းေလးဆက် တိုင်တိုင် ေပျာက်ကွယ်ေနခဲ့ပါတယ်။ ေကာဇာသက္ကရာဇ် ၉၉၁-သာလွန်မင်းတရားြကီး လက်ထက်ေတာ် ေရာက်လာေတာ့ အာနန္ဒာဆရာေတာ်၊အရိယာလကင်္ာရဆရာေတာ်၊ တိေလာကဂုရုဆရာေတာ် ၊ ေပါင်းဆရာေတာ်ေလးပါးဦးေဆာင်ြပီး သံဃာတစ်ကျိပ်နှစ်ပါး အြခံအရံနဲ့ စက်ေတာ်ရာကို အဖူးအေြမာ် အရှာအေဖွ ြကွေတာ်မူပါတယ်။ သာလွန်မင်းတရားြကီးက အေစာင့်အေရှာက် လူငါးေထာင်ေစခန့်ြပီး ဆွမ်း၊ ပန်းကိစ္စ အလံုအေလာက်နဲ့ ေရွှေလှြကီးေလးစင်း၊ ေလှာ်ခတ်သူတစ်ရာ့နှစ်ဆယ်၊ ဒိုင်းမှူး၊ ဆင်မှူး ြမင်းစုြကီး၊ လူတို့က လက်နက်ကိရိယာအစံုအလင်၊ ကုလားပျိုေသွးေသာက်တို့က လူငါးရာအြခံအရံနဲ့ သက္ကရာဇ် ၁၀၀၀-ြပည့်၊ ကဆုန်လြပည့်ေန့ ေနြပည်ေတာ်က စုန်ေတာ်မူြကြပီး မင်းဘူးဆိပ်မှာ ေလှဆိုက်ကာ ေတာကို ၀င်ြကပါတယ်။
ေတာင်ဖီလာဆရာေတာ်ဟာ ညဉ့်နက်သည့်တိုင်ေအာင် ပဋ္ဌာန်းကျမ်းကို သရဇ္ဇျာယ်ြပီး ကျိန်းေတာ်မူပါတယ်။ ည ၃နာရီေလာက်မှာေတာ့ အိပ်မက်ြမင်မက်ပါတယ်။ အိပ်မက်အတွင်းမှာ လူတစ်ေယာက်ဟာ လှံတံကိုင်ြပီး ေခွးနက်ြကီးတစ်ေကာင်နဲ့ ၊ ဆရာေတာ်ရိှရာကို လာေနပါတယ်။ ဆရာေတာ်ေရှ့ေရာက်ေတာ့ ဒီေတာတွင်းမှာ ေဘးရန်အန္တရာယ်ေတွ ေပါများတယ်၊ မသိဘူးလား၊ ဘာကိစ္စလာတာတုန်းလို့ ဆရာေတာ်ကို ေမးပါေတာ့တယ်။ ဆရာေတာ်က ေရွှစက်ေတာ် အရှာလာပါေြကာင်း ြပန်ေြပာေတာ့ ေခွးနက်ြကီးကို လက်ညိှုးညွှန်ြပြပီး၊ ေရွှစက်ေတာ်ကို ဖူးချင်လှျင် ေခွးနက်ြကီးေနာက် လိုက်သွားလို့ ေြပာပါတယ်။ ေနာက်တစ်ရက်မိုးလင်းေတာ့ ေတာင်ဖီင်္လာဆရာေတာ်က အြခားဆရာေတာ်များကို အိပ်မက်အေြကာင်း ေလှျာက်ထားြပီး ေတာနက်အတွင်း၀င်ြကပါတယ်။ ေတာနက်အတွင်း၀င်ြကတဲ့အခါ လူမနီးတဲ့ေတာြကီးထဲ ေခွးနက်ြကီးတစ်ေကာင်လာတာကို ြမင်ြကပါတယ်။ ေခွးနက်ြကီးေနာက်လိုက်ရင်း ထူးဆန်းတဲ့ လူတစ်ေယာက်ထိုင်ေနတာကို ေတွ့ရပါတယ်။ ထူးဆန်းတဲ့လူက ဘာလာလုပ်ြကတာလဲလို့ ေမးေတာ့ စက်ေတာ်ရာ အရှာလာေြကာင်း ၊ သိလှျင်ေြပာြပဖို့ ေြပာြကတဲ့အခါ၊ လူထူးြကီးက ဦးေခါင်းကိုဆတ်ြပီး ေတာင်ထိပ်ကို ညွှန်ြပပါတယ်။ သူညွှန်ြပရာြကည့်ေတာ့ ကျီးတစ်ေကာင်ကို ြမင်ရတယ်။ ကျီးက တအာအာနဲ့ ြမည်ေနတယ်။ ေတာင်ထိပ်ကို တက်ြကည့်ြကေတာ့ အထက်စက်ေတာ်ရာကို ေတွ့ြကပါတယ်။ ဆရာေတာ်များလည်း ၀မ်းေြမာက်၀မ်းသာ ရိှခိုးပူေဇာ်ြကြပီး ေရွှစက်ေတာ်အနီးမှာပဲ ကျိန်းစပ်ြကတယ်။
ညအခါေရာက်ေတာ့ ေတာင်ဖီလာဆရာေတာ်က ပဠာန်းကျမ်းကို သရဇ္ဈာယ်တယ်၊ ေတာင်ေစာင့်နတ် ေတာင်ေစာင့်နတ်တို့က သာဓုေခါ်ြကတယ်။ သာဓုေခါ်တာ ဘယ်သူတုန်းလို့ ဆရာေတာ်က ေမးေတာ့ ေသာတာပန်နတ်ြဖစ်ပါတယ်လို့ ေြဖပါသတဲ့။ အဲ့ေတာ့ ဆရာေတာ်က ေသာတာပန်နတ် ၊ ဘုရားရှင်ကို မီရဲ့လားလို့ ေမးေတာ့ ၊ မီပါတယ်လို့ ေြဖပါတယ်။ တာ၀တိ ံသာမှာေဟာတဲ့ ပဋ္ဌာန်းတရားေတာ်ေကာ နားဖူးရဲ့လားလို့ ထပ်ေမးလိုက်ပါတယ်။ နတ်ကလည်း နာဖူးပါတယ်လို့ ြပန်ေြဖပါတယ်။ ဒီအခါ ဆရာေတာ်က ငါသရဇ္ဈာယ်တဲ့ ပဋ္ဌာန်းတရားနဲ့ပုဒ် ပါဌ်အက္ခရာညီရဲ့လား ေမးေတာ့ ၊ နတ်သားက အရှင်ဘုရား- အရှင်ဘုရားေဟာတဲ့တရားနဲ့ နိှုင်းယှဉ်ေြပာရရင် နံေသာငါးပိကို ေပါက်ဖက်နှင့် အထပ်ထပ်ထုပ်၍ နမ်းလှျင် အေပါ်ဆံုးေပါက်ဖက်နံ့နှင့် တူပါတယ်လို့ ေြပာတယ်။ ဒီအခါ ေတာင်ဖီလာဆရာေတာ်က ဒါယကာနတ်သား- ငါဟာ ဤပဋ္ဌာန်းတရားေတာ်၌ အလွန်ြကည်ညိုသည်ြဖစ်၍ ရွတ်အံသရဇ္ဈာယ်စဉ် အက္ခရာ၊ပုဒ် မချွတ်ယွင်းရေအာင် သတိတရား၊၀ီရိယ တရားေရှ့ထား၍ ရွတ်အံသရဇ္ဈာယ်ြခင်း မှန်၏..အကယ်၍ ချွတ်ယွင်းေချေသာ် ငါ့ဦးေခါင်း မိုးြကိုးစက် ထိပါေစလို့ ကျိန်ေြပာပါေတာ့တယ်။ ေသာတာပန်နတ်က ဘုန်းြကီး၊ ရွတ်အံသရဇ္ဈာယ်ြခင်း မှန်ပါတယ်။ ဘုန်းြကီး ၀ီရိယတိုးပွားေအာင်ဆိုပါတယ်၊ ဘုရားဆုကို ေတာင်းပါလို့ေြပာြပီး ကွယ်ေပျာက်သွားပါတယ်။
ဒီစကားရပ်မှာ ေတာင်ဖီလာဆရာေတာ်ဟာ သတိ၊၀ီရိယနှင့် ပဋ္ဌာန်းတရား ရွတ်အံသရဇ္ဈာယ်တာလည်း မှန်တယ်၊ ေသာတာပန်နတ်ေြပာဆိုတာလည်း မှန်တယ်လို့ ဆိုနိုင်ပါတယ်။ ေတာင်ဖီလာဆရာေတာ်ဟာ အားြကီးေသာ သတိ၊၀ီရိယနဲ့ ဘယ်လိုပင် မဂဓဘာသာကို ရွတ်ေစဦးေတာ့ မိခင်ြမန်မာအသံကို မစွန့်နိုင်ဘူး၊ ဒါေြကာင့် ရွတ်ဆိုတဲ့ ပဋ္ဌာန်းေဒသနာေတာ်ဟာ အားလံုးမှန်ပါတယ်၊ ဒါေပမယ့် မဂဓသံ မပီသဘူး၊ မပီသတဲ့အတွက် ေသာတာပန်နတ်က အြပင်ဘက်အနံ့နှင့် ဥပမာေပးသွားြခင်းပဲ ြဖစ်ပါတယ်။
ဒါေြကာင့် ကမ္မ၀ါရွတ်ဖတ်ရာမှာ မဂဓသံပီသမှ ရဟန်းြဖစ်ရမယ်ဆိုလှျင် မဂဓတိုင်းသားစစ်စစ်ြဖစ်တဲ့ ကမ္မ၀ါဆရာ ရွတ်ဖတ်ကံေဆာင်ြခင်းမှတစ်ပါး ဘယ်ပုဂ္ဂိုလ်မှ ရဟန်းြဖစ်ခွင့်မရိှဘူး ြဖစ်သွားမှာေပါ့ ။ ဒီယေန့ေခတ်မှာဆိုရင် မဂဓတိုင်း ရာဇြဂိုဟ်တစ်၀ိုက်မှာ မဂဓစကားေြပာသူ မရိှေတာ့ဘူး၊ ဟိန္ဒူဘာသာ၊ သက္ကတဘာသာတို့က လွှမ်းမိုးေနြပီ၊ ဒါေြကာင့် မဂဓသံ ပီပီသသ ကမ္မ၀ါစာရွတ်ဖတ်မှ ရဟန်းြဖစ်ရမယ်ဆိုလှျင် ရဟန်းဘ၀ဆိုတာ ေမှျာ်လင့်ချက်မရိှသေလာက် ြဖစ်သွားနိုင်တယ်။ ဒီေတာ့လည်း ကျွန်ေတာ့်ကို ေမးစရာေတွ ရိှလာြပီေပါ့။ ကျမ်းဂန်ေတွအရေရာ၊ လူေတွေတာ်ေတာ်များများ ယူဆထားလာြကတဲ့ ပီပီသသ ရွတ်ရမယ်ဆိုတာြကီးနဲ့ ကိုင်ေပါက်ေနေလာက်ြပီေပါ့ ။ ဟုတ်ကဲ့ ပီပီသသ ရွတ်ရပါမယ်။ ကျွန်ေတာ်ရှင်းပါမယ်၊ မဂဓတိုင်းသားေလာက် အသံမေပါက်ေပမယ့် ဌာန်၊ကရိုဏ်း၊ပယတ် မမှားခဲ့လှျင် ကံမပျက်နိုင်ပါဘူး။ ဒီေနရာမှာ တိတိကျကျေြပာရရင်ြဖင့် ဗျည်းသိမှတ်ဖွယ် (၁၀)ပါးကို ဗျဥ္ဇနဗုဒ္ဓိလို့ ေခါ်ပါတယ်။ ကမ္မ၀ါရွတ်ဖတ်တဲ့အခါ ဗျဥ္ဇနဗုဒ္ဓိ (၁၀)ပါးနဲ့ညီေအာင် ရွတ်ဖတ်ရတယ်၊ အဲ့ဒီ (၁၀)ပါးကေတာ့ - (၁) သိထိလ -ေလျာ့ေလျာရွတ်ရေသာ အက္ခရာ၊(၂) ဓနိတ- တင်းတင်းရွတ်ရေသာ အက္ခရာ၊ (၃)ဒီဃ - ရှည်ရှည်ရွတ်ရေသာအက္ခရာ၊ ရဿ - တိုတိုရွတ်ရေသာ အက္ခရာ၊ (၅)ဂရု - ေလးေလးရွတ်ရေသာအက္ခရာ၊ (၆) လဟု - ေပါ့ေပါ့ရွတ်ရေသာအက္ခရာ၊ (၇)နိဂ္ဂဟိတ် - နှာသံြဖင့် ရွတ်ရေသာ အက္ခရာ၊ (၈) ၀ိမုတ် - ခံတွင်းဖွင့်၍ ရွတ်ရေသာအက္ခရာ၊(၉) သမ္ဗန္ဓ - ပုဒ်စပ်၍ ရွတ်ရေသာ အက္ခရာ၊ (၁၀) ၀၀တ္ထိတ - ပုဒ်ြဖတ်၍ ရွတ်ရေသာ အက္ခရာ တို့ ြဖစ်ပါတယ်။
အထက်ပါ (၁၀)ပါးအတိုင်းမဟုတ်ပဲ... ဥပမာ တင်းတင်းရွတ်ဆိုရမှာကို ေလျာ့ေလျာ့ရွတ်ဆိုလှျင်လည်းေကာင်း၊ အရှည်ဆွဲရွတ်ရမှာကို တိုတိုရွတ်ရွတ်ဆိုလှျင်ေသာ်လည်းေကာင်း ကံပျက်ပါေြကာင်း ေရးသားလိုက်ရပါတယ်။
(မှီြငမ်း -ထီးချိုင့်ြမို့တည်ေတာဆရာေတာ်၏ ရဟန်းခံြခင်းနှင့်သံသယ- )
ြမန်မာနိုင်ငံေတာ်အတွင်းမှာ တည်ရိှတဲ့ ဘုရားရှင်ရဲ့ ေြခေတာ်ရာနှစ်ဆူဟာ အင်း၀သတိုးမင်းေစာလက်ထက် တိုင်းြပည်မြငိမ်မသက် ြဖစ်သည်ကစြပီး လူသူအေရာက်အေပါက်မရိှ၊ ချံုပုတ်ေပါင်းဖံုးအုပ်ြပီး မင်းေလးဆက် တိုင်တိုင် ေပျာက်ကွယ်ေနခဲ့ပါတယ်။ ေကာဇာသက္ကရာဇ် ၉၉၁-သာလွန်မင်းတရားြကီး လက်ထက်ေတာ် ေရာက်လာေတာ့ အာနန္ဒာဆရာေတာ်၊အရိယာလကင်္ာရဆရာေတာ်၊ တိေလာကဂုရုဆရာေတာ် ၊ ေပါင်းဆရာေတာ်ေလးပါးဦးေဆာင်ြပီး သံဃာတစ်ကျိပ်နှစ်ပါး အြခံအရံနဲ့ စက်ေတာ်ရာကို အဖူးအေြမာ် အရှာအေဖွ ြကွေတာ်မူပါတယ်။ သာလွန်မင်းတရားြကီးက အေစာင့်အေရှာက် လူငါးေထာင်ေစခန့်ြပီး ဆွမ်း၊ ပန်းကိစ္စ အလံုအေလာက်နဲ့ ေရွှေလှြကီးေလးစင်း၊ ေလှာ်ခတ်သူတစ်ရာ့နှစ်ဆယ်၊ ဒိုင်းမှူး၊ ဆင်မှူး ြမင်းစုြကီး၊ လူတို့က လက်နက်ကိရိယာအစံုအလင်၊ ကုလားပျိုေသွးေသာက်တို့က လူငါးရာအြခံအရံနဲ့ သက္ကရာဇ် ၁၀၀၀-ြပည့်၊ ကဆုန်လြပည့်ေန့ ေနြပည်ေတာ်က စုန်ေတာ်မူြကြပီး မင်းဘူးဆိပ်မှာ ေလှဆိုက်ကာ ေတာကို ၀င်ြကပါတယ်။
ေတာင်ဖီလာဆရာေတာ်ဟာ ညဉ့်နက်သည့်တိုင်ေအာင် ပဋ္ဌာန်းကျမ်းကို သရဇ္ဇျာယ်ြပီး ကျိန်းေတာ်မူပါတယ်။ ည ၃နာရီေလာက်မှာေတာ့ အိပ်မက်ြမင်မက်ပါတယ်။ အိပ်မက်အတွင်းမှာ လူတစ်ေယာက်ဟာ လှံတံကိုင်ြပီး ေခွးနက်ြကီးတစ်ေကာင်နဲ့ ၊ ဆရာေတာ်ရိှရာကို လာေနပါတယ်။ ဆရာေတာ်ေရှ့ေရာက်ေတာ့ ဒီေတာတွင်းမှာ ေဘးရန်အန္တရာယ်ေတွ ေပါများတယ်၊ မသိဘူးလား၊ ဘာကိစ္စလာတာတုန်းလို့ ဆရာေတာ်ကို ေမးပါေတာ့တယ်။ ဆရာေတာ်က ေရွှစက်ေတာ် အရှာလာပါေြကာင်း ြပန်ေြပာေတာ့ ေခွးနက်ြကီးကို လက်ညိှုးညွှန်ြပြပီး၊ ေရွှစက်ေတာ်ကို ဖူးချင်လှျင် ေခွးနက်ြကီးေနာက် လိုက်သွားလို့ ေြပာပါတယ်။ ေနာက်တစ်ရက်မိုးလင်းေတာ့ ေတာင်ဖီင်္လာဆရာေတာ်က အြခားဆရာေတာ်များကို အိပ်မက်အေြကာင်း ေလှျာက်ထားြပီး ေတာနက်အတွင်း၀င်ြကပါတယ်။ ေတာနက်အတွင်း၀င်ြကတဲ့အခါ လူမနီးတဲ့ေတာြကီးထဲ ေခွးနက်ြကီးတစ်ေကာင်လာတာကို ြမင်ြကပါတယ်။ ေခွးနက်ြကီးေနာက်လိုက်ရင်း ထူးဆန်းတဲ့ လူတစ်ေယာက်ထိုင်ေနတာကို ေတွ့ရပါတယ်။ ထူးဆန်းတဲ့လူက ဘာလာလုပ်ြကတာလဲလို့ ေမးေတာ့ စက်ေတာ်ရာ အရှာလာေြကာင်း ၊ သိလှျင်ေြပာြပဖို့ ေြပာြကတဲ့အခါ၊ လူထူးြကီးက ဦးေခါင်းကိုဆတ်ြပီး ေတာင်ထိပ်ကို ညွှန်ြပပါတယ်။ သူညွှန်ြပရာြကည့်ေတာ့ ကျီးတစ်ေကာင်ကို ြမင်ရတယ်။ ကျီးက တအာအာနဲ့ ြမည်ေနတယ်။ ေတာင်ထိပ်ကို တက်ြကည့်ြကေတာ့ အထက်စက်ေတာ်ရာကို ေတွ့ြကပါတယ်။ ဆရာေတာ်များလည်း ၀မ်းေြမာက်၀မ်းသာ ရိှခိုးပူေဇာ်ြကြပီး ေရွှစက်ေတာ်အနီးမှာပဲ ကျိန်းစပ်ြကတယ်။
ညအခါေရာက်ေတာ့ ေတာင်ဖီလာဆရာေတာ်က ပဠာန်းကျမ်းကို သရဇ္ဈာယ်တယ်၊ ေတာင်ေစာင့်နတ် ေတာင်ေစာင့်နတ်တို့က သာဓုေခါ်ြကတယ်။ သာဓုေခါ်တာ ဘယ်သူတုန်းလို့ ဆရာေတာ်က ေမးေတာ့ ေသာတာပန်နတ်ြဖစ်ပါတယ်လို့ ေြဖပါသတဲ့။ အဲ့ေတာ့ ဆရာေတာ်က ေသာတာပန်နတ် ၊ ဘုရားရှင်ကို မီရဲ့လားလို့ ေမးေတာ့ ၊ မီပါတယ်လို့ ေြဖပါတယ်။ တာ၀တိ ံသာမှာေဟာတဲ့ ပဋ္ဌာန်းတရားေတာ်ေကာ နားဖူးရဲ့လားလို့ ထပ်ေမးလိုက်ပါတယ်။ နတ်ကလည်း နာဖူးပါတယ်လို့ ြပန်ေြဖပါတယ်။ ဒီအခါ ဆရာေတာ်က ငါသရဇ္ဈာယ်တဲ့ ပဋ္ဌာန်းတရားနဲ့ပုဒ် ပါဌ်အက္ခရာညီရဲ့လား ေမးေတာ့ ၊ နတ်သားက အရှင်ဘုရား- အရှင်ဘုရားေဟာတဲ့တရားနဲ့ နိှုင်းယှဉ်ေြပာရရင် နံေသာငါးပိကို ေပါက်ဖက်နှင့် အထပ်ထပ်ထုပ်၍ နမ်းလှျင် အေပါ်ဆံုးေပါက်ဖက်နံ့နှင့် တူပါတယ်လို့ ေြပာတယ်။ ဒီအခါ ေတာင်ဖီလာဆရာေတာ်က ဒါယကာနတ်သား- ငါဟာ ဤပဋ္ဌာန်းတရားေတာ်၌ အလွန်ြကည်ညိုသည်ြဖစ်၍ ရွတ်အံသရဇ္ဈာယ်စဉ် အက္ခရာ၊ပုဒ် မချွတ်ယွင်းရေအာင် သတိတရား၊၀ီရိယ တရားေရှ့ထား၍ ရွတ်အံသရဇ္ဈာယ်ြခင်း မှန်၏..အကယ်၍ ချွတ်ယွင်းေချေသာ် ငါ့ဦးေခါင်း မိုးြကိုးစက် ထိပါေစလို့ ကျိန်ေြပာပါေတာ့တယ်။ ေသာတာပန်နတ်က ဘုန်းြကီး၊ ရွတ်အံသရဇ္ဈာယ်ြခင်း မှန်ပါတယ်။ ဘုန်းြကီး ၀ီရိယတိုးပွားေအာင်ဆိုပါတယ်၊ ဘုရားဆုကို ေတာင်းပါလို့ေြပာြပီး ကွယ်ေပျာက်သွားပါတယ်။
ဒီစကားရပ်မှာ ေတာင်ဖီလာဆရာေတာ်ဟာ သတိ၊၀ီရိယနှင့် ပဋ္ဌာန်းတရား ရွတ်အံသရဇ္ဈာယ်တာလည်း မှန်တယ်၊ ေသာတာပန်နတ်ေြပာဆိုတာလည်း မှန်တယ်လို့ ဆိုနိုင်ပါတယ်။ ေတာင်ဖီလာဆရာေတာ်ဟာ အားြကီးေသာ သတိ၊၀ီရိယနဲ့ ဘယ်လိုပင် မဂဓဘာသာကို ရွတ်ေစဦးေတာ့ မိခင်ြမန်မာအသံကို မစွန့်နိုင်ဘူး၊ ဒါေြကာင့် ရွတ်ဆိုတဲ့ ပဋ္ဌာန်းေဒသနာေတာ်ဟာ အားလံုးမှန်ပါတယ်၊ ဒါေပမယ့် မဂဓသံ မပီသဘူး၊ မပီသတဲ့အတွက် ေသာတာပန်နတ်က အြပင်ဘက်အနံ့နှင့် ဥပမာေပးသွားြခင်းပဲ ြဖစ်ပါတယ်။
ဒါေြကာင့် ကမ္မ၀ါရွတ်ဖတ်ရာမှာ မဂဓသံပီသမှ ရဟန်းြဖစ်ရမယ်ဆိုလှျင် မဂဓတိုင်းသားစစ်စစ်ြဖစ်တဲ့ ကမ္မ၀ါဆရာ ရွတ်ဖတ်ကံေဆာင်ြခင်းမှတစ်ပါး ဘယ်ပုဂ္ဂိုလ်မှ ရဟန်းြဖစ်ခွင့်မရိှဘူး ြဖစ်သွားမှာေပါ့ ။ ဒီယေန့ေခတ်မှာဆိုရင် မဂဓတိုင်း ရာဇြဂိုဟ်တစ်၀ိုက်မှာ မဂဓစကားေြပာသူ မရိှေတာ့ဘူး၊ ဟိန္ဒူဘာသာ၊ သက္ကတဘာသာတို့က လွှမ်းမိုးေနြပီ၊ ဒါေြကာင့် မဂဓသံ ပီပီသသ ကမ္မ၀ါစာရွတ်ဖတ်မှ ရဟန်းြဖစ်ရမယ်ဆိုလှျင် ရဟန်းဘ၀ဆိုတာ ေမှျာ်လင့်ချက်မရိှသေလာက် ြဖစ်သွားနိုင်တယ်။ ဒီေတာ့လည်း ကျွန်ေတာ့်ကို ေမးစရာေတွ ရိှလာြပီေပါ့။ ကျမ်းဂန်ေတွအရေရာ၊ လူေတွေတာ်ေတာ်များများ ယူဆထားလာြကတဲ့ ပီပီသသ ရွတ်ရမယ်ဆိုတာြကီးနဲ့ ကိုင်ေပါက်ေနေလာက်ြပီေပါ့ ။ ဟုတ်ကဲ့ ပီပီသသ ရွတ်ရပါမယ်။ ကျွန်ေတာ်ရှင်းပါမယ်၊ မဂဓတိုင်းသားေလာက် အသံမေပါက်ေပမယ့် ဌာန်၊ကရိုဏ်း၊ပယတ် မမှားခဲ့လှျင် ကံမပျက်နိုင်ပါဘူး။ ဒီေနရာမှာ တိတိကျကျေြပာရရင်ြဖင့် ဗျည်းသိမှတ်ဖွယ် (၁၀)ပါးကို ဗျဥ္ဇနဗုဒ္ဓိလို့ ေခါ်ပါတယ်။ ကမ္မ၀ါရွတ်ဖတ်တဲ့အခါ ဗျဥ္ဇနဗုဒ္ဓိ (၁၀)ပါးနဲ့ညီေအာင် ရွတ်ဖတ်ရတယ်၊ အဲ့ဒီ (၁၀)ပါးကေတာ့ - (၁) သိထိလ -ေလျာ့ေလျာရွတ်ရေသာ အက္ခရာ၊(၂) ဓနိတ- တင်းတင်းရွတ်ရေသာ အက္ခရာ၊ (၃)ဒီဃ - ရှည်ရှည်ရွတ်ရေသာအက္ခရာ၊ ရဿ - တိုတိုရွတ်ရေသာ အက္ခရာ၊ (၅)ဂရု - ေလးေလးရွတ်ရေသာအက္ခရာ၊ (၆) လဟု - ေပါ့ေပါ့ရွတ်ရေသာအက္ခရာ၊ (၇)နိဂ္ဂဟိတ် - နှာသံြဖင့် ရွတ်ရေသာ အက္ခရာ၊ (၈) ၀ိမုတ် - ခံတွင်းဖွင့်၍ ရွတ်ရေသာအက္ခရာ၊(၉) သမ္ဗန္ဓ - ပုဒ်စပ်၍ ရွတ်ရေသာ အက္ခရာ၊ (၁၀) ၀၀တ္ထိတ - ပုဒ်ြဖတ်၍ ရွတ်ရေသာ အက္ခရာ တို့ ြဖစ်ပါတယ်။
အထက်ပါ (၁၀)ပါးအတိုင်းမဟုတ်ပဲ... ဥပမာ တင်းတင်းရွတ်ဆိုရမှာကို ေလျာ့ေလျာ့ရွတ်ဆိုလှျင်လည်းေကာင်း၊ အရှည်ဆွဲရွတ်ရမှာကို တိုတိုရွတ်ရွတ်ဆိုလှျင်ေသာ်လည်းေကာင်း ကံပျက်ပါေြကာင်း ေရးသားလိုက်ရပါတယ်။
(မှီြငမ်း -ထီးချိုင့်ြမို့တည်ေတာဆရာေတာ်၏ ရဟန်းခံြခင်းနှင့်သံသယ- )
လင်းဦး (စိတ်ပညာ)
http://linoo-ayar.blogspot.com/2008/07/blog-post_22.html?showComment=1216820015982#c298630624731732108'> July 23, 2008 at 6:33 AM
ကိုလင်းဦးေရ.. အေသချာေရးြပီး မှျေ၀ထားတာ အေတာ်ေလးေကာင်းလှပါတယ်..တကယ်ေတာ့လည်း ရဟန်းြဖစ်ဖို့ အကျင့်သီလတင်မဟုတ်ဘူး..ရွတ်ဖတ် သရဇ္ဈာယ်တဲ့ေနရာမှလည်း အေရးြကီးသကိုး ဆိုတာ ဒီပိုစ်ေလးဖတ်ြပီး သိခဲ့ရတယ်ဗျာ.. မူရင်းေရးသားသူေရာ ေကာက်နှုတ်ေဖာ်ြပသူပါ.. ေကျးဇူးေတာ် အနန္တဗျာ...
http://linoo-ayar.blogspot.com/2008/07/blog-post_22.html?showComment=1216872722407#c8917511960664277069'> July 23, 2008 at 9:12 PM
အခုလို ေ၀မှျေပးတဲ့အတွက် မသိေသးတာေတွ သိခဲ့ရပါတယ်။ ၂၀၀၆ ကမှ ပထမဦးဆံုး ေရာက်ခဲ့တဲ့ ေရွှစက်ေတာ်ကိုလည်း ြပန်လွမ်းမိသဗျာ။
ေကျးဇူးတင်ပါတယ် ခင်ဗျာ။
http://linoo-ayar.blogspot.com/2008/07/blog-post_22.html?showComment=1229662151222#c3861041670111967581'> December 18, 2008 at 8:49 PM
အခုလို တင်ြပမှျေ၀ေပးတဲ့အတွက် ေကျးဇူးအထူးတင်ပါတယ်ရှင်... မသိတာေတွ ေတာ်ေတာ်များများကို သိခဲ့ရပါတယ်ရှင်... ဗျဥ္ဇနဗုဒ္ဓိ (၁၀)ပါးကို ကူးယူသွားပါေသးတယ်ရှင်....